Γυναίκα
Μια μέρα είναι πολύ λίγη γι’ αυτήν.
Μια ζωή είναι πολύ λίγη για να επιτελέσει όλα όσα αναλαμβάνει ή της ανατίθενται.
Μια οντότητα είναι αυτό που μοιράζει σε ανθρώπους και καθήκοντα για όλη της τη ζωή.
Μια σκέψη είναι αυτή που αξιοθαύμαστα επιμερίζει σε όλα και την πολλαπλασιάζει για να τα χωράει όλα.
Μια καρδιά είναι αυτή που εκείνη χαρίζει στη μαμά, στον μπαμπά, στα αδέλφια, στον αγαπημένο, στο σύζυγο, στα παιδιά, στον παππού και στη γιαγιά … …
Είναι η γυναίκα που πλάστηκε για να αντέχει αλλά και για να μην απέχει από τίποτα.
Είναι η γυναίκα η πολύτιμη, παρεξηγημένη, μα και πολλάκις αδικημένη.
Είναι η γυναίκα που πόνεσε και θα πονά βαθιά κάθε φορά που ένας αγαπημένος φεύγει από τον κόσμο αυτό.
Είναι η γυναίκα που χάρισε στους γονείς της τη σπιρτάδα της σαν κοριτσάκι, στους γύρω της τη γοητεία της μεγαλώνοντας και τη στοργή της ως μητέρα ωριμάζοντας.
Είναι η γυναίκα που δάκρυσε όταν αξιώθηκε να νιώσει στο στέρνο της τις πρώτες ανάσες του βρέφους που μόλις γέννησε!
Είναι η Παναγία που έκλαψε και σπάραξε όταν είδε τον θεάνθρωπο γιο της ν’ αφήνει την τελευταία Του πνοή σταυρωμένος για χάρη και προς τη σωτηρία μας.
Είναι η γυναίκα που καταπιέστηκε επί αιώνες, γιατί δήθεν δεν ήταν τόσο αξιόλογη και ικανή να λογίζεται άνθρωπος, μαθητής, ψηφοφόρος.
Είναι η γυναίκα που κακοποιήθηκε, βιάστηκε και δολοφονήθηκε, επειδή απλά δεν όφειλε να έχει φωνή και προσωπικότητα, αλλά μόνο σώμα.
Είναι η γυναίκα που έμεινε στο πλευρό του άντρα που μεγαλούργησε γιατί έχτισε το μεγαλείο του, στηρίζοντάς τον.
Είναι η γυναίκα που κατάφερε να καλλιεργεί χωράφια και ταυτόχρονα να αναθρέφει υγιή, αξιοπρεπή και σώφρονα παιδιά.
Είναι η γυναίκα χριστιανή που βασανίζεται σκληρά και θανατώνεται από τους τζιχαντιστές για την πίστη της.
Είναι η γυναίκα που βρίσκει τη δύναμη να παραμορφώσει με οξύ το πρόσωπό της για να γλιτώσει από τον εφιάλτη του συνεχούς βιασμού από τον στρατό των φανατικών μουσουλμάνων.
Είναι η γυναίκα Σουλιώτισσα και Μεσολογγίτισσα που αψήφησε το θάνατο μπροστά στην εναλλακτική της ατίμωσης.
Είναι η γυναίκα που πήρε στους ώμους της το βάρος του ΟΧΙ του ’40 μαζί με τα πολεμοφόδια που κουβάλησε.
Είναι η Ουκρανή γυναίκα που προστατεύει με το σώμα της το μικρό παιδί της όταν γύρω της κυριαρχεί ο όλεθρος των παράλογων βομβαρδισμών και ανακόπτει την πορεία του πολεμικού άρματος, ενώ τα μάτια της βλέπουν για τελευταία φορά το αγαπημένο της σπίτι.
Είναι η γυναίκα πρόσφυγας που με μια βαλιτσούλα στο χέρι και το μωρό της τυλιγμένο στην αγκαλιά αποχαιρετά σιωπηλά με την αξιοπρέπεια στο βλέμμα τον άντρα της που μένει πίσω να πολεμήσει και πασχίζει να το ηρεμήσει με ένα χαμόγελο που χάνεται μέσα στα δάκρυά της.
Είναι η κάθε σύγχρονη Αντιγόνη που ορθώνει ανάστημα μπροστά στο ηθικό και το πρέπον, όταν βλέπει αυτό να καταπατάται από στενόμυαλα εξουσιομανή καθεστώτα και ρατσιστικές νοοτροπίες.
Είναι η μάνα που ξενυχτά στο προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού της και λατρεύει τη στιγμή που το βλέπει να αναρρώνει, αλλά και αντριεύεται γενναία όταν – γνωρίζοντας το επερχόμενο τέλος- στηρίζει το ίδιο και όλους τους άλλους οικείους, κάνοντας τον πόνο της δύναμη.
Είναι η μάνα που ζει και ξαναζεί αγόγγυστα τις σχολικές τάξεις μέσα από την επίβλεψη της μελέτης των παιδιών της.
Είναι η μάνα που δακρύζει από ευτυχία στην αποφοίτησή τους, ενώ η περηφάνια της κρύβει τα φθαρμένα της παπούτσια, την πονεμένη μέση και τις ρυτίδες της.
Είναι η γιαγιά που λέει παραμύθια στα εγγόνια της και αφήνει στοργικά το τρεμάμενο χέρι της στα χέρια του πληγωμένου εφήβου εγγονού της την ώρα που της ζητά τη συμβουλή της κι εκείνη τον παρηγορεί με το απόσταγμα της σοφίας των χρόνων της…. …
Είναι η γυναίκα που Γεννιέται
Υπεύθυνη
Να
Αποδείξει
Ικανότητα
Και
Αξία.
Ας είναι υγιείς, σεβαστές και άξιες όλες οι γυναίκες του κόσμου, που τιμώνται στην παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου!!
Σοφία Αντωνιάδου
Καθηγήτρια Φιλόλογος